Eğitim, bir toplumu değiştiren, dönüştüren, geliştiren ve geleceğe hazırlayan bir özelliğe sahiptir.
Toplumun temel direği eğitimdir. Eğitim faaliyetlerinin en önemli aktörü de hala öğretmenlerimizdir.
Onlar öğrencilerine sadece akademik bilgiler aktaran robotlar değildir. Aynı zamanda onlara hayatın
anlamını öğreten, şahsiyet ve karakterini şekillendiren birer insan mimarıdırlar.
Sevgi, sabır ve özverileriyle, yarınlarımızın teminatı gençlerimizin yolunu aydınlatırlar. Davranışları
ve örnek karakterleriyle onlara rol model olurlar. Fikri hür, vicdanı hür, irfanı hür nesilleri onlar
yetiştirir. Böylece ülkemizin geleceğini şekillendirirler.
Eğitimde, bilimde ileri düzeyde gelişme gösterememiş bir toplumun, ekonomik, sosyal, kültürel ve
teknolojik bakımdan gelişme göstermesi de mümkün değildir. Bilimle, bilgiyle, eğitimle arası iyi
olmayan ülkeler ancak yerinde sayarlar.
Ne diyor şair İsmet Özel:
''Bilgiye sırtını dönmüş bir toplumla şeytan pek uğraşmaz. Çünkü orada zaten insanlar şeytanlık
yapar.''
Demek ki, mutlu, huzurlu, kalkınmış bir ülke inşa etmenin yolu eğitimden geçer. Öğretmene değer
vermeden de eğitime değer veremeyiz. Söylem ve eylemlerimizle onlara değer verdiğimizi gösterelim.
Ekonomik, sosyal ve akademik düzeylerini iyileştirelim. Çalışma ortamlarını güvenli hale getirelim.
İtibar ve saygınlıklarını artıralım.
Hatta tüm eğitimli insanların toplum nazarındaki itibarını yükseltelim. Eğitimsiz kimselere, eğitimli
insanların yaşamını belirme, etkileme yetkisi verirsek, sonuç ne olur sizce? Her problemimizin çözüm
önerilerinde ''Eğitim şart'', ''Önce eğitim'' gibi sloganları tekrarlamamızın bir anlamı, samimiyeti olur
mu?
Oysa, eğitimli insanlara/öğretmenlere verdiğimiz değer, eğitime, bilime, bilgiye, gençlerimize,
yarınlarımıza verdiğimiz değeri gösterir.
Bunu yapalım ki, geleceğimizin teminatı fidanlarımız, çiçeklerimiz büyüsün iyi yetişsin… Dağ
çiçekleri, kır çiçekleri, bahçe çiçekleri… Dünyanın bütün çiçekleri…
Gönen Köy Enstitüsü'nden mezun olduktan sonra, Afyon'un Dinar ilçesine bağlı Sütlaç köyünde
öğretmenlik yapan Şefik Sınığ, komşu köyün öğretmeni ile birlikte patlayan futbol topunu tamir
ederken yıkılan okul duvarının altında kalarak vefat etmiştir. 1949'da henüz 24 yaşında iken…
Şefik öğretmenin son sözleri:'' Bana çiçek getirin, dünyanın bütün çiçeklerini buraya getirin''
olmuştur.
Öğretmenin cenaze törenine katılan birisi onun son sözlerini, aynı zamanda bir hekim olan şair
Ceyhun Atuf Kansu'ya aktarmıştır. Kansu, kendisini çok duygulandıran ve etkileyen bu ölüm üzerine
Şefik öğretmene ithafen aşağıdaki şiiri yazmıştır. Bu şiir 24 Kasım öğretmenler günü törenlerinde
sıklıkla okunan bir şiir haline gelmiştir. Sizlerle paylaşmak istiyorum:
''Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
Bütün çiçeklerini getirin buraya,
Öğrencilerimi getirin, getirin buraya,
Kaya diplerinde açmış çiğdemlere benzer
Bütün köy çocuklarını getirin buraya,
Son bir ders vereceğim onlara,
Son şarkımı söyleyeceğim,
Getirin, getirin… ve sonra öleceğim.
Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
Kır ve dağ çiçeklerini istiyorum,
Kaderleri bana benzeyen,
Yalnızlıkta açarlar, kimse bilmez onları
Geniş ovalarda kaybolur kokuları…
Yurdumun sevgili ve adsız çiçekleri
Hepinizi, hepinizi istiyorum, gelin görün beni,
Toprağı nasıl örterseniz öylece örtün beni.
Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
Afyon ovasında açan haşhaş çiçeklerini
Bacımın suladığı fesleğenleri,
Köy çiçeklerinin hepsini, hepsini,
Avluların pembe entarili hatmisini,
Çoban yastığını, peygamber çiçeğini de unutmayın,
Aman Isparta güllerini de unutmayın
Hepsini, hepsini bir anda koklamak istiyorum.
Getirin, dünyanın bütün çiçeklerini istiyorum.
Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
Ben köy öğretmeniyim, bir bahçıvanım,
Ben bir bahçe suluyordum, gönlümden,
Kimse bilmez, kimse anlamaz halimden,
Ne güller fışkırır çilelerimden,
Kandır, hayattır, emektir benim güllerim,
Korkmadım, korkmuyorum ölümden,
Siz çiçek getirin yalnız, çiçek getirin.
Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
Baharda Polatlı kırlarında açan,
Güz geldi mi Kop dağına göçen,
Yörükler yaylasında Toroslarda eğleşen,
Muş ovasından, Ağrı eteğinden,
Gücenmesin bütün yurt bahçelerinden
Çiçek getirin, çiçek getirin, örtün beni,
Eğin türkülerinin içine gömün beni.
Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
En güzellerini saymadım çiçeklerin,
Çocukları, öğrencileri istiyorum.
Yalnız ve çileli hayatımın çiçeklerini,
Köy okullarında açan, gizli ve sessiz,
O bakımsız, kokusu eşsiz çiçek.
Kimse bilmeyecek, seni beni kimse bilmeyecek,
Seni beni yalnızlık örtecek, yalnızlık örtecek.
Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
Ben mezarsız yaşamayı diliyorum,
Ölmemek istiyorum, yaşamak istiyorum,
Yetiştirdiğim bahçe yarıda kalmasın,
Tarumar olmasın istiyorum, perişan olmasın,
Beni bilse bilse çiçekler bilir, dostlarım,
Niçin yaşadığımı ben onlara söyledim,
Çiçeklerde açar benim gizli arzularım.
Dünyanın bütün çiçeklerini diyorum,
Okulun duvarı çöktü altında kaldım,
Ama ben dünya üstündeyim, toprakta,
Yaz kış bir şey söyleyen toprakta,
Çile çektim, yalnız kaldım, ama yaşadım,
Yurdumun çiçeklenmesi için daima yaşadım,
Bilir bunu bahçeler, kayalar, köyler bilir.
Şimdi sustum, örtün beni, yatırın buraya,
Dünyanın bütün çiçeklerini getirin buraya.''
İlim, irfan yolunun ışığı tüm öğretmenlerimizin ÖĞRETMENLER GÜNÜ kutlu olsun…
BEHÇET UYANIK
