ÜZGÜNÜM ÇOCUKLAR ÖĞRETMEN OLAMADIM
Bir zamandı
Dün gibi inanın
Bin dokuz yüz altmışlar işte.
Tek öğretmen, yüzün üstünde öğrenci
Bezden dikili çanta elimde, koltuğumda odun...
Babamın, sözü varmış babasına
Öğretmen yapacakmış beni.
Sözün,sözümdür dedim babama
Öğretmen olacağım!
Yüklendim yarınları, çıktım yola
Dokunmadan radyoya,
Üflemeden mikrofona,
Hiç binmeden bisiklete,
Topa vurmadan ayağımı,
Üç kap yemek görmeden sofrada,
Ağzıma sürmeden baklavayı,
Soğan-ekmekle
Sevdalandım ,Türkiye'me-insanıma-Atatürk'e...
Adımlar yetmiyordu çocuklar
Maratonları kazanmalıydık!
Bizimle koşacaktı ülke,
Ve koşuyorduk çocuklar...
Kurtuluş savaşının bağımsızlık ateşi
Daha iyiye, daha iyiye diyordu.
Yetmiş-seksen-doksan
Yeni çağlar aşıyorduk ardarda.
Çanakkale Türküsü'nün oturmuşluğu yüreğimizde,
Onuncu Yıl Marşı'nın kanatlarıyla dilimizde!
Mum ışığından, galaksilere!..
Babama verdiğim söz
Zonkluyor şakaklarımda,
Öğretmen olacağım!
Öğretmenlerim var, Mühendislerim, boşta gezenim, serserilerim
İşte, meydanda ürünlerim...
Anamı, hala alamadım omuzlarıma,
Kızlarımız, kamyon kamyon ırgat yollarında.
Güneşin altında bile eşiyle yanyana olamıyor kadınlarımızın çoğu,
Yine öküze destek, yine eksik etek!..
Bilgi-üretim çağındayken ikibinlerde,
Umutlarım kırık, korkularım uyanıyor...
Hani yoktu çalmak, hak etmediğin lokmayı yutmak,
Kırmıştık silahları, ölümü öldürmüş-yaşamı seçmiştik,
Ölü beyinlerden bile atmıştık cehaleti,
Tam sevgilerimizle büyütürken sizleri!
Tutacakken gün ışığında yıldızları!..
İnanın, Kocatepe'ye bakamıyorum!
Dağ başını duman alır mı bilemem,
Yemen Türküsü'nden
İzmir Marşı'na karışıyorum!..
Ancak, Babam çok mutlu inanın,
Oğlum, öğretmen diyor...
Oysa;ben sözümü tutamadım
Üzgünüm, üzgünüm çocuklar.
Öğretmen OLAMADIM...
