NASIL YAŞARSANIZ

05.02.2025 00:00

Neden, böyle bir yarım başlık attın, diyebilirsiniz. Devamı hakkında da farklı fikirler
gelebilir aklınıza. Bu şimdilik böylece kalsın.
Size, babamdan bahsetmek istiyorum. Çocukluğumda hafızama kazınan, samimi, dürüst
ve otoriter bir baba oluşu. Öyle ki, sadece ben değil akraba çocuklarının dahi çekindiği!
Canım babam ortaokuldayken şehre beni teftişe geldiğinde özellikle sağ ayakkabımın açılan
burnuna bakar ve kaşlarını çatarak "bu ne" derdi!...
Hayat yokuşunda babamdan fazla maddi destek göremesem de manevi desteğini hep arkamda
hissettim..
Babam hiçbir kötü alışkanlığı olmayan gamsız, kendi halinde, üzerine düşen vazifeyi
eksiksiz yapan bir dönem geçirdi. Bizler de memuriyetten arta kalan zamanlarda kendisine
destek olmaya çalıştık. Onun derdi, bizim kendi ayaklarımız üzerinde durabilecek bir hale
gelmemizdi ve onun için de okumamızı çok istiyordu ki bu isteğini boşa çıkarmadık…
Annemin uzun süren hastalığı ve iki bin yılında çok yaşlı sayılmayacak bir zamanda
vefatı bizi olduğu kadar onu da sarstı. İlk defa bu kadar sarsıldığını gördüm. Öyle ki gençlik
döneminden itibaren her gün aksatmadan tuttuğu günlükleri bıraktı. Bizim desteğimiz, hacca
gidip gelişi çabuk toparlanmasını sağladı. Birkaç yıl sonra da çiftçiliği de bıraktı ki, ihtiyacı
da yoktu. İşte, benim gıptayla takip ettiğim zaman dilimi de bundan sonra başladı.
Daha önce söylediğim gibi hiçbir kötü alışkanlığı olmamasının yanında kahveye dahi
gitmez, çocukluğundan beri namazını, orucunu aksatmazdı…
Bir müddet köyde kalmaya devam etti. Yanımıza gelmesini istesek de köyden
kopamıyor, yemeğini kendisi yapıyor, çamaşırını makinede yıkayıp benim diyen hanımlardan
daha düzgün serip, kurutup katlayıp koyuyordu…
Bir zaman sonra artık kendi başına kalmasına müsaade edemezdik. Kendi rızası
dahilinde bazen kardeşimin yanında bazen benim yanımda kalmaya başladı.
Özellikle son yıllarında gece teheccüd namazına kalkar, sonra sabah namazını kılar, bir
müddet daha yattıktan sonra hemen kalkıp yatağını toplar, günlüğünü yazardı. Hiçbir şeyden
şikâyet etmez, kulakları da ağır işittiğinden olur olmaz lafa karışmaz, merak ettiğini sorar,
sofraya her ne konsa en sevdiği yemekmiş gibi yer, ardından sofra duasını yapar, namazını
kılar ve tespihini alır, uzun süre çekerdi. Çok uykusu gelse bir miktar yatar kalkar, tekrar
abdest alır, kaldığı yerden devam ederdi. Her gün büyük bir keyifle kitap okurdu. Günlük
Kur-an'dan başka, dini olsun olmasın nasıl bir kitap olsa okumaya koyulurdu. Haberlere
dikkatle bakar, sevdiği Türk filmi olursa gülerek seyrederdi. Televizyonda çocuklar için
gösterilen uyku saatini gösteren uyarıyı gülerek işaret ederek yatma vaktinin geldiğini ima
eder ve usulca gider yatardı. Tam bir gıpta edilecek günlük yaşantıydı…
Birkaç plâket dışında (onları da kızlarım yerleştirmiş), bütün başarı belgelerim, mesleki
ve edebiyatla ilgili ödüllerim vs, yıpranmış büyükçe bir zarfın içinde üst üste durmaktadır.
Herkes bilir ki, babalar evlatlarının başarılarıyla gurur duyarlar. Ben de bir gün, bütün bu
ödülleri, hazır kitap dosyalarımı önüne koydum. Teker teker baktı, inceledi, gözleri doldu ve
sonraki çalışmalarıma ilham kaynağı olan şu sözü söyledi:"Oğlum, boşa yaşamamışsın!"
Onun içindir ki, yazdıklarımızdan başka yazmadıklarımızdan da sorumluyuz diyor ve elimden
geldiğince bir şeyler yapmaya çalışıyorum. Tabi konu bu değil. Geçelim…
Evet, neredeyse bir evliya gibi yaşantısı olan babam misafirliğe gittiği halamlarda
teheccüd namazı sonrası rahatsızlanıyor. Halamın, "abi bi doktora gidelim" sözüne "ölüm
geldi kardeşim!" şeklinde cevap veriyor ve az sonra ruhunu teslim ediyor…Bu kadar…
Sanki uyuyor gibiydi. Yaşım altmışa dayansa da yetimliği iliklerime kadar hissettim.
Sanki, yaslandığım dağ yerinden oynamıştı!...
Şimdi başa dönelim. Nasıl yaşarsanız, demiştim. Tamamlayalım öyleyse. "Nasıl
yaşarsanız öyle ölürsünüz, nasıl ölürseniz öyle dirilirsiniz." Hz. Muhammed sallallahu aleyhi
ve selem.
Ölümden sonraki akıbeti elbette ancak Allah bilir. Biz de inanırız ki, yüce Mevla "kim zerre
kadar hayır yapmışsa onu görür." (Zilzal suresi 7. Ayet.)
Sözü biraz uzattık galiba. Aramızdan ayrılan bütün babalarımıza, annelerimize ve diğer
yakınlarımıza Allah gani gani rahmet diliyorum. Mekânları cennet olsun.
Bütün babalarımıza ithaf ettiğim bir şiirle yazıyı noktalayalım…

BABACIĞIM

Ne söylesem noksan ne yapsam yarım;
Kadrini anlatmak güç babacığım.
Varlığınla azalıyor efkârım.
Başımda zümrütten taç babacığım.

İzlerin gülümser bakınca düne,
Gönülden duanla geldim bugüne.
Azarlamak, kızmak kimin haddine,
"Öf!" denmesi bile suç babacığım.

Senin güzel ahlâkınla süslendim.
Güven veren omuzuna yaslandım.
Taş dokunsa "baba!" diye seslendim.
Başında kalmadı saç, babacığım.

Sende gördüm gerçek gönül erini,
Hakk yolunda sebil ettin terini.
Kadir Mevla'm cennet etsin yerini.
Kana kana Kevser iç, babacığım.

Bana ayırırdın en güzel payı.
Yutmaz idin ben yutmadan lokmayı.
Harcasam dünyayı, uzatsam Ay'ı!
Hakkın ödenir mi hiç, babacığım?

Sen doldurdun senle geçen her demi,
Senden aldım taşıdığım erdemi.
Ne olur hakkını helal et, emi.
Cennetin yolunu aç babacığım,
Fikret'in önünü aç babacığım.

Fikret GÖRGÜN