BİR BAYBURT MACERASI

31.05.2024 00:00

Babamın arzusu doğrultusunda, hem memleketimizi ziyaret, hem de yakında vefat eden rahmetli annemin veraset işlerini halletmek için erkek kardeşimle birlikte babamı da alarak Trabzon-Çaykara'ya geldik.

Aradan iki gün geçti. Bir sabah veraset işleri için kardeşim,eşi ve ben Bayburt yoluna revan olduk. Babam yaşlı olduğu için gelmek istemedi.(İyi ki de gelmedi. Sebebini yazıyı okuyunca anlayacaksınız.) Nereden gideceğimizi bilmediğimiz için önce Uzungöl'e gittik.Halbuki köydeki büyüklerimiz Sultanmurat Yaylasından daha çabuk gideceğimizi söylemişlerdi. Ama bir kere yola çıkmış bulunduk. Tarif üzerine Uzungöl'den Bayburt yoluna girdik. Şansımızdan iki gündür aralıksız yağan yağmur dinmiş, güneş yüzünü göstermişti. Yukarılara çıktıkça manzaraların güzelliği karşısında büyülenmiştik. Gayet mutluyduk. Elimizde telefonlar radyodan çalan şarkılar eşliğinde gördüğümüz manzaraları çekiyorduk. Zaman zaman yolları sis kaplasada keyfimiz gayet yerindeydi.

Asfalt yol bitmiş, stabilize yola geçmiştik. Yolun haricinde toprak görmek mümkün değildi. Sarı,mor,beyaz çiçekler yeşilin üzerinde ünlü ressam İbrahim Çallı'nın tablosunu andırıyordu. Hiç bu kadar mor çiçeği bir arada görmemiştim. Yukarılara tırmandıkça sis yoğunluğu artmış bir karış önümüzü göremez olmuştuk.

Duman dağa dayanmış
Yeşil kıştan uyanmış
Dağlar mora boyanmış
Bayburt'un yollarında.

Dedim ama, neşe yerini çoktan endişeye devretmişti. Bir saati aşan yolculukta tek bir araca rastlamadık. Yollar bozuk, aşağısı uçurumdu. Yükseklik korkumdan aşağıya bakamıyordum. Ha bire yukarı tırmanıyorduk. Derken, nihayet yanımızdan bir araç geçti. Korna çalarak aracı durdurduk.

- Merhaba hemşehrim, bu yol Bayburt'a mı gidiyor?
-Aynen abi, ben de oraya gidiyorum takılın peşime.
Teşekkür ederek peşine düştük. Şükürler olsun ! En azından yalnız değildik. Sis ,vefalı bir dost gibi bizi hiç terketmedi. Adrenalini sevmediğim için bu yollar bana göre değildi. Sitresin tavan yaptığı sırada inişe geçmiştik. Tırmandığımız yerleri şimdi yavaş yavaş inmeye başlamıştık. Trabzon'a gelirken 160-170 km hızla gelen kardeşimin hızı 35-40 km ye düşmüştü. Kaç defa Ayetelkürsü'yü okuduğumu hatırlamıyorum. Anladım ki buralarda korku özgür, cesaretse tutsakmış.

Bir taraf hep uçurum
Manzaraya yok yorum
Yalan yok korkuyorum
Bayburt'un yollarında

Nihayet düzlüğe çıkmıştık. Sis de; "bunlardan bana dost olmaz" diye yakamızı bırakmıştı. Derin bir oh çektiğimiz sırada Bayburt tabelasını görünce, cehennemden cennete düşmüş günahkar kadar kadar sevindik.

Tapu dairesi ve belediyedeki işlerimizde hemşehrilerimiz bize ellerinden gelen kolaylığı gösterdiler. Anadolu insanının mütevaziliğini, misafirperverliğini, yardımseverliğini her adımda yaşadık. Bu arada Bayburt'un meşhur et dönerinin de tadına bakmadan gitmek olmazdı. Malesef işimiz bitmemişti ,fakat dönmek zorundaydık. Ama ne dönüş. Hayatım boyunca unutamayacağımız bir yol serüveninin bizleri beklediğini ne yazık ki bilmiyorduk.

Gelirken yaşadığımız sitresi tekrar yaşamamak için büyüklerimizin tavsiyesine uyarak Çaykara'ya Sultanmurat Yaylası üzerinden gitmeye karar verdik. Yine zirveye tırmanma başlamıştı. 20 km asfalt yoldan gidince sevinmiştik. Yol hep asfalt olacak zannettik. Ne bilecektik ki geliş yolunun dönüş yoluna göre otoban sayılacağını.

Yine sis bastırmış ve yanlış yola sapmıştık. Bir karış önümüzü zor görüyorduk. Asfalt yol bitmiş, ancak bir arabanın geçeceği taşlık bir yola girmiştik. Geliş yolumuzu mumla arar olmuştuk. Yükseklik korkusundan aşağılara bakamıyor, sitresten güzelim manzaraların keyfini çıkaramıyordum.

Nasıl bir yola girmiştik ya Rabbi! Bizden başka bir Allah'ın kulu yoktu. Karşıdan bir araba gelse yan yana geçmenin, geri geri gitmenin imkanı yoktu. Taşlık yolda bazen 5, bazen 8 km hızla gidiyorduk. Sağ tarafımızda 1,5-2 metre kar, sol tarafımızda metrelerce uçurum ve karlara inat doğanın en güzel yeşilleri. Burada yaz ile kışın kardeş olacağını asla düşünemezdim. Eriyen karlar yollardan akıyor, zaten taşlık olan yollarda çukurlar açarak zorluğu ikiye katlıyordu. Sanki Ağrı Dağı'nın zirvesine tırmanmıştık. Akşam olmadan inmek için dua ediyorduk. Saatler ilerliyor yollar bitmek bilmiyordu. Aşağıya yaklaştığımız sırada bir barakaya rastladık ve hemen ileriden gelen arabayı durdurduk. İki km sonra asfalt yola kavuşacağımızı duyunca, yeniden doğmuş gibi olduk. O an dünyanın servetini bağışlasalar bu kadar sevinemezdik. Meğer geldiğimiz yol ,yüksekliği 3500 metre olan Soğanlı Dağı üzerinde 13 keskin virajı bulunan, dünyanın en tehlikeli yolu seçilen Derebaşı Virajları'ymış.

Derebaşı virajı
Adrenalin ilacı
Allahım bize acı
Bayburt'un yollarında

Bulutlara eş olduk
Korkuyla kardeş olduk
İnan ki bir hoş olduk
Bayburt'tun yollarında.

Belgesellere konu olan, araçla yolculuk etmenin cesaret istediği bu yolu sadece adrenalin tutkunları kullanıyormuş. 42 km lik yolu yarım saatte almayı düşlerken 4 saatte almıştık. Asfalt yola ulaştığımızda kazasız belasız gelmenin sevincini görmeliydiniz.

Nihayet kabus bitmiş evimize dönmüştük. Fakat yaşadığım sitresten dolayı tansiyonum 22/12 ye çıkmıştı. Gece 2 de acilin yolunu tuttuk. Ama Bayburt'ta işimiz henüz bitmedi. Biz bu yolları adrenalin tutkunlarına bırakarak . 80km lik yolu, 200 km de olsa şehirler arası yoldan gitmeye karar verdik.