Doğduğumuzda ana kucağı, baba ocağında gözlerimizi açıyoruz. İlk öğretmenlerimiz hatta
asıl öğretmenimiz onlar. Kişiliğimiz ve karakterimiz onlarla oluşuyor. Onlar nasıl yaşayıp
neler yapıyorlarsa: bizlerde onları görüyor, her şeyi onlarla yaşıyoruz. Dolayısıyla İbni
Haldun'un dediği gibi "Onlara benziyoruz."
Sonra "Okul" diye bir yere gidiyoruz. Öğretmen denilen bir kişi ile tanışıyoruz. Ana,
babamıza benzemeyen, bir sürü bilgi yüklü yabancı bir kişi. Eğer vatanını, milletini, devletini
canu gönülden seviyorsa ana, babanın üstüne çıkar. Bunun birebir şahidiyim. Rahmetli canım
anam derdi ki "Okula gidene kadar çocuklarımı eğittim ama sonra beni dinlemediler." 1969
yılında 19 Mayıs Orta okulu' na gidiyorduk. Birçok öğretmenimiz ideolojilerini anlatıyordu
bize: kısır düşüncelerini eksik bilgileriyle ispatlıyorlardı. Orta okul öğrencisi ne diyebilir ki
bilgisizliği ile inanıyor tabi ki. Bu arada bizim aramızda da ders çalışma ile ilgili dilimizde
tevatür olan: imtihanlarımız onluk sistem olduğu için "Altıyı aşma, beşten şaşma." diyerek
birbirimizi etkiliyorduk. Kimse fazla ders çalışmıyor, sadece sınıf geçecek kadar not almaya
uğraşıyordu. Bu konuda öğretmenlerimizden "Ders şöyle çalışılır, şöyle başarılı olunur. Hayal
kurun, hedef belirleyin, yılmadan, bıkmadan çalışın." gibi yönlendiren olmadı. Bir tek dün
gibi hatırladığım Matematik Öğretmenimiz Mustafa Ekiz, "Çocuklar derslerinize imtihandan
bir gün önce çalışıyorsunuz. Her gün tekrar edin, imtihan günü çalışmanız yetmez." demişti.
İstanbul Pendik'ten Eskişehir'e Hızlı Tren' le yolculuk yaparken lokantada tanıştığım, 1982
doğumlu bir gençte "5'ten şaşma 6'yı aşma" sözünden bahsetmez mi? Demek ki bu tabir
yıllarca gençlerimizin beynine pranga olmuş. Yıllarca gençliğimizi oyalayıp durmuş. Birde
insanın başına ne gelirse ya ….tan, ya meraktan! Diye bir deyim vardı ki yıllar sonra bizim
alimlerimizin "İlmin hocası meraktır." Cümlesini duyunca da merak etmeyin, araştırmayın,
öğrenmeyin, çengeli atılıyordu bilinç altımıza. Nasıl bir iştir düşünebiliyor musunuz? Böyle
bir gençlik ortamından verimli sonuç alınabilir mi?
Liseye geldiğimizde ise biraz daha büyüdük, bize göre artık baya büyümüştük. Hababam
Sınıfı piyasaları kırıp geçiriyordu. Ortaokulda başladığımız okuldan kaçmalar daha da
artmıştı. Hatta bir gün üç, dört arkadaş okuldan kaçmış Arı Sineması'na gidiyorduk. Birde
baktık karşıdan bisikletine binmiş Boncuk Gözlü dediğimiz Ahmet Bali adlı İngilizce
öğretmenimiz geliyor. Bizi görünce "Hayrola gençler sizin okul bu tarafta mı?" dedi. Bizde
güldük, baş sallayarak "Evet." dedik. Şimdi de tevatür yeni bir sözümüz vardı. "Hızlı yaşa,
genç öl. Cesedin yakışıklı olsun." Şimdi lütfen söyler misiniz? Altıyı aşmayıp beşlik çalışan.
Cesedi yakışıklı olsun diye hızlı yaşayıp genç ölenlerimiz kimin işine yarar? Hedefi olmayan,
çalışmayan, avare yaşayan bir gençliği olan millet nasıl kalkınabilir? Biz çocuk ve gençtik bu
tuzağa nasıl düştük? Peki bizi eğiten eğitimciler ve büyüklerimiz bizi bu tuzaklardan neden
korumadılar? Suç sadece bizde mi?
Bizim gençlik yıllarımızda "Devletin malı deniz, yemeyen domuz." diye bir söz vardı. On, on
beş yıl önce ise "Devlete hizmet cezasız kalmaz." diye bir söz duydum ki kanım dondu. Ne
demek bu? Eski Cumhur Başkanlarımızdan Rahmetli Turgut Özal önce parti genel kurulunda
suikasta uğradı, sonra Bulgaristan'da bir bardak portakal suyu ile zehirlendi. Uğur Mumcu,
Eşref Bitlis paşa, Adnan Kahveci, Vali Recep Yazıcıoğlu, Özdemir Sabancı Aselsan
mühendisleri, Isparta Uçağı' ndaki Prof. Ergin Arık ve mühendisleri vb. Neler oluyor canım
yudumda? Ne zaman kurtulacak canım yurdum bu musibetlerden?
